Martwa książka

Nie ma nic bar­dziej dener­wu­ją­cego, niż wypo­ży­cza­nie ksią­żek, które już dawno umarły, a ich zwłoki pozo­stają jesz­cze w użytku ze względu na zarad­ność biblio­teki, bo prze­cież grze­chem jest wyrzu­ce­nie jakiej­kol­wiek pozy­cji z kolek­cji. Nie­stety musia­łem ostat­nio doświad­czyć tej nie­przy­jem­nej sytu­acji, która pozo­sta­wiła po sobie olbrzymi nie­smak i obrzy­dze­nie. Naprawdę nie mam nic przeciwko wypo­ży­cza­niu pozy­cji w biblio­te­kach, bo sam to robię, ale moment, w któ­rym w moje ręce tra­fiła książka- zom­bie, wciąż tkwi mi w gło­wie i nie może opu­ścić moich myśli.

Trzy­ma­łem ją w rękach bez­silną, już nie oddy­chała, zanikł jej puls. Okładkę miała popla­mioną do tego stop­nia, że chyba były na niej wszyst­kie odcie­nie brązu, żółci, bieli i sza­ro­ści, więc gdyby ktoś z kie­runku malar­stwa chciał zapo­znać się z paletą tych barw do kolo­kwium, z pew­no­ścią posłużę pomocą. Naprawdę bałem się ją otwo­rzyć, żeby nie uszko­dzić jej jesz­cze bar­dziej, bo bolało mnie już od samego patrze­nia. Jed­nak to, co zoba­czy­łem w środku, jesz­cze bar­dziej upew­niło mnie w prze­ko­na­niu, że ta książka jest po pro­stu mar­twa.

Grzbiet był odkle­jony, strony żyły wła­snym życiem i wła­sną nume­ra­cją, bo uwol­niły się od zbi­ja­ją­cego je razem kleju. Hmm… Można stwier­dzić, że wresz­cie mogły się usa­mo­dziel­nić i poczuć smak wol­no­ści, jed­nak sądząc po ich wieku, bo były zżółk­nięte jak liście klonu w jesiennej porze, to pew­nie nie poży­łyby za długo na wol­no­ści. Co wię­cej, sam zapach mówił sam za sie­bie, że raczej nie jest to świeża książka, a praw­dziwa wete­ranka, któ­rej należy się już spo­kój i miej­sce w kar­to­nie na naj­wyż­szej półce. Więc naprawdę nie rozu­miem, czemu jesz­cze ta sta­ruszka jest mole­sto­wana przez czy­tel­ni­ków, skoro jej świet­ność minęła parę dekad temu.

Jed­nak nie można obwi­niać za to biblio­tekę, bo funk­cjo­nuje ona wła­śnie po to, aby wła­śnie krze­pić czy­tel­nic­two i wypo­ży­czać książki. Więc zatem czyja to wina, że książka wygląda, jakby prze­żyła wszyst­kie wojny świa­towe? Odpo­wiedź jest pro­sta, przez czy­tel­ni­ków, któ­rzy trak­tują książki jak kartkę papieru, na któ­rej można pisać, malo­wać i która spo­koj­nie może posłu­żyć jako talerz. Raz czy drugi powieść wpad­nie w niewłaściwe ręce, a potem wygląda jak wygląda. I wtedy sam jej widok może podzia­łać odpy­cha­jąco, przez co leży na półce i powoli umiera.

Jaki jest Wasz sto­su­nek do ksią­żek? Mie­li­ście taką sytu­ację jak ja?