Dominika Budzińska- "Niewolnicy snów"

 

Tytuł:  “Niewolnicy snów”

Autor:  Dominika Budzińska

Część:  I

Data wydania: 27 maja 2013 roku

Wydawca: Warszawska Firma Wydawnicza

Kategoria: literatura młodzieżowa

Ilość stron: 322

Ocena: 4/6

 Opis:

„Niewolnicy Snów” Dominiki Budzińskiej to pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji i zaskakujących zdarzeń historia młodej dziewczyny, którą zaczynają nawiedzać dziwne sny i mrożące krew w żyłach koszmary. Jej dotychczas poukładany świat burzą nagłe zmiany, a wokół zaczynają dziać się rzeczy, których nie potrafi wytłumaczyć i zrozumieć. Pomagają jej nowi przyjaciele, a wśród nich tajemnicza Sofie i Scott, któremu przychodzi odegrać szczególną rolę w życiu młodej bohaterki. Okazuje się, że głęboko skrywana rodzinna tajemnica musi wreszcie wyjść na jaw, a kolejne sny stają się istotnym tropem w mozolnym dążeniu do odkrycia prawdy."

 Fragment:

 „Pokój był ponury i przerażająco ciemny. Gdzieś w oddali, jak przez mgłę, widać było niewielką smugę światła. Z trudem próbowała wedrzeć się do środka przez maleńkie okienko, zabezpieczone mosiężną, grubą, gęsto plecioną kratą. W całym pomieszczeniu czuć było nieprzyjemny zapach stęchlizny i potworną wilgoć. Pomimo panującej wszędzie ciemności można było dostrzec poszarzałe ściany, na których, gdzieniegdzie, widniały brunatne cienie, zbliżone momentami do arabskich malowideł. Martika leżała nieruchomo. Przyglądała się ogromnej lampie umieszczonej tuż nad jej głową. Starała się zrozumieć, gdzie jest, próbując przypomnieć sobie przynajmniej skrawki ostatnich zdarzeń. Lampa wisząca nad nią przypominała do złudzenia wielki reflektor ze szpitalnej sali operacyjnej. Dziewczynę ogarnął strach. Zastanawiała się, jak tu trafiła, a przede wszystkim, dlaczego. Nie mogła sobie niczego przypomnieć. Próbowała odnaleźć w pamięci cokolwiek, co mogłoby, choćby w najmniejszym stopniu, pomóc wyjaśnić tę niepojętą dla niej sytuację.

Nagle jakby z oddali dobiegł ją odgłos zbliżających się kroków. Usłyszała zgrzyt ciężkich metalowych drzwi. Do pomieszczenia wkradł się lodowaty chłód, paraliżując całe jej ciało. Próbowała coś powiedzieć, ale nie mogła wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Nie mogła nawet otworzyć ust. Każda próba rozchylenia warg kończyła się dla niej ogromnym bólem.
Oślepiło ją światło ogromnego reflektora. Po chwili jak we mgle zaczęły rysować się przed nią kontury postaci. Dobrze zbudowany mężczyzna z dość długimi, rzadkimi włosami pochylił się nad nią, po czym odszedł. Nie zdążyła zobaczyć jego twarzy. W jednym z jasnych halogenów wchodzących w skład okrągłej lampy ujrzała swoje odbicie. Jej wargi krwawiły. Wielkimi zielonymi oczami wpatrywała się w zmasakrowaną twarz oszpeconą głębokimi ranami, z których powoli sączyła się krew.”*

 Recenzja:

Powieść „Niewolnicy snów” już od pierwszej chwili uświadomiła mnie, że naprawdę zasługuje na to, żeby poświęcić jej czas przez swoją nietuzinkowość. Przyznaję, że było to całkiem ryzykowne, jednak wcale nie żałuję, że właśnie po nią sięgnąłem, bowiem dzięki temu poznałem całkiem nowy świat, krainę snów, która może zabić i skrywa tyle zagadek, że przyprawia czytelnika o prawdziwy zawrót głowy. 

Koszmary mają to do siebie, że w końcu się z nich budzimy i szybko zapominamy, a gdyby tak złe sny miały wpływ na rzeczywistość…? Witaj w świecie Martiki.

Zacznijmy od tego, że „Niewolnicy snów” nie są zwyczajną książką dla nastolatków, która od pierwszych stron naszpikowana jest scenami erotycznymi i fabułą nawiązującą do sagi „Zmierzch”. Niestety, jeśli lubicie takie właśnie powieści, to źle trafiliście i w tej chwili możecie przerwać czytanie recenzji, bowiem debiut Dominiki Budzińskiej to tak naprawdę jedna wielka zagadka, która nie tylko przelewa się przez całą akcję, ale także wymaga od czytelnika nuty zainteresowania i odrobiny czasu. Okazuje się, że przyswajanie wszystkich wiadomości, które naprawdę mocno intrygują i chwilami nawet dezorientują, to rzeczywiście ciężka sprawa, wymagająca dość dużo cierpliwości. Cóż, z natury jestem człowiekiem niecierpliwym, a więc sam nie wiem, co tak naprawdę się stało. Wydaje mi się, że wykreowanie przez autorkę specjalnej roli dla czytelnika całkowicie zmieniło oblicze fabuły, dodając jej kropli ożywienia i świeżości. Bowiem każdy mól książkowy powoli zaczyna zmieniać się w tajnego szpiega, obserwatora, a  w końcu w detektywa, który teoretycznie chce pomóc rozwiązać sprawę dziwnych koszmarów dziewczyny, której towarzyszymy od samego początku historii, ale tak naprawdę nie może zrobić kompletnie nic. Owszem, jest to bardzo oryginalne i ciekawe,  ale niestety niewiedza po pewnym czasie daje zbyt  mocny znak, buntuje się, a my zaczynamy się lekko irytować. 

Przyznaję się, że wiele razy odkładałem „Niewolników snów” na bok, ale nie przez to, że powieść mnie nudziła, a dlatego, że po prostu musiałem przemyśleć kilka kwestii oraz zastanowić się nad losami głównej bohaterki, Martiki. Szczerze powiedziawszy to jestem tym lekko zszokowany, bowiem to także okazuje, że książka ujawnia lekkie podłoże psychologiczne, a więc gratuluję. Zaś wracając do wstępu książki, myślę, że tak właśnie powinna się zaczynać każda pozycja, żeby wzbudzić w czytelniku zżerającą od wewnątrz ciekawość, która nie daje spać. Z zasady krótki tekst, a wywołuje takie emocje, że samoczynnie w powieści strony przewijają się same. Natomiast ze sprawą głównych bohaterów jest różnie. Jedni irytują, drudzy są niesamowicie ciekawi, inni zaś strasznie zagadkowi. Pośród tych wszystkich osób znajduje się główna bohaterka, która na pierwszy rzut oka w ogóle nie pasuje do tego otoczenia. Całkowicie się różni, ale jednak z biegiem rozdziałów okazuje małe, aczkolwiek nie znikome podobieństwo. Zaś o tym lepiej nie mówić, żeby nie zdradzić fabuły powieści. Najlepiej, żeby każdy zapoznał się z ogromną paletą różnorodnych bohaterów, którzy rzeczywiście są bardzo interesujący. 

To, co wyróżnia „Niewolników snów” to dominacja motywu koszmarów nocnych, przewijających się przez całą fabułę. Uwierzcie mi, to naprawdę strzał w dziesiątkę. Czytając o koszmarach Martiki naprawdę można dostać gęsiej skórki, zostały one bowiem przedstawione z taką realnością, a również szczyptą strasznych zjaw, że doprawdy pożera się to w całości. Muszę także przyznać, że od samego początku bardzo przeszkadzała, a wręcz uwierała mnie doskonałość całej rodziny Royensen, która chwilami działała na czytelnika dość niekorzystnie, uświadamiając, że tak naprawdę nic nie wiemy o prawdziwej rodzinie. Było to dla mnie za bardzo doskonałe przedstawienie obecnie nam znanego modelu ogniska domowego, chwilami aż przesłodzone. Jednak z biegiem powieści zaczyna się to kategorycznie zmieniać, co wprawia czytelnika w prawdziwe osłupienie. Cóż, pojawia się kolejny pozytyw „Niewolników snów”, czyli nieprzewidywalność, która jest przeze mnie bardzo ceniona. 

Reasumując uważam, że dzieło Dominiki Budzińskiej nie jest typową książką tworzoną specjalnie pod rzesze czytelników, czekających na kolejne romansidło. Nie znajdziesz tu także perfekcyjnej fabuły ani bohaterów kreowanych „od linijki”, ale znakomitą pełną wrażeń historię, której na pewno nie zapomnisz. Polecam!

Za egzemplarz recenzencki dziękuję autorce Dominice Budzińskiej.

Linki:

książka na lubimyczytac.pl
strona autorki na FB
strona książki

* zaczerpnięty ze strony autorki