Bajka o morderstwie

Dawno, dawno temu żył mały chło­piec, który na ogól nie wyróż­niał się od innych rówie­śni­ków, jed­nak nie­sa­mo­wite było to, co zaczy­nało kieł­ko­wać w jego wyobraźni. Grad pomy­słów, który co minutę zasy­po­wał jego myśli, popchnął go w stronę pisa­nia, bowiem dziecko zawsze chciało podzie­lić się ze wszyst­kimi swo­imi wymy­ślo­nymi histo­riami. Chło­piec roz­po­czął więc wła­sną przy­godę z two­rze­niem. Nie­równe literki zaczęły zale­wać kartki z dnia na dzień. Dzieło rosło, korze­nie pomy­słów się zagłę­biały, a kil­ku­la­tek był szczę­śliwy, naprawdę szczę­śliwy ze swo­jego nie­do­sko­na­łego dzieła.

Aż w końcu chło­piec natra­fił na prze­szkodę, która prędko zwią­zała jego marze­nia, spa­liła chęci i wyssała pomy­sły. Prze­szkodą była Ona. Został obrzu­cony bło­tem, wyśmiany, poni­żony, choć po takiej oso­bie na takim sta­no­wi­sku można spo­dzie­wać się cze­goś cał­kiem innego. Doro­sła osoba, wykształ­cona i budząca sza­cu­nek… Nie sza­cu­nek, bez prze­sady, to raczej był strach, prze­ra­że­nie. A jed­nak pomimo tych wszyst­kich zalet, które czy­niły z niej wła­ściwą osobę na wła­ści­wym miej­scu, oka­zała się zwy­kłą mor­der­czy­nią, mor­der­czy­nią marzeń.

Chło­piec nie chciał się pod­dać, wal­czył dziel­nie parę lat, wciąż pie­lę­gno­wał pomy­sły, które rosły w jego wyobraźni i powoli doj­rze­wały. Fakt, bał się spoj­rzeć jej w oczy, bał się prze­czy­tać na głos opo­wia­da­nia, które pozwo­liło mu wymy­ślić swój wła­sny świat i przed­sta­wić go w taki spo­sób, że domow­nicy słu­chali jak zacza­ro­wani. Byli zszo­ko­wani, że maluch zdo­łał napi­sać coś takiego. Jed­nakże kobieta nie dawała za wygraną, wciąż wymie­niała błędy, twier­dziła, że pomy­sły są słabe, a reszta jest total­nie nie­do­pra­co­wana. I tak powoli ści­nała jego rosnące pomy­sły, gałązka po gałązce, aż nie pozo­stało już nic…

Chło­piec znie­na­wi­dził czy­ta­nie, które przy­po­mi­nało mu o tym, jak źle napi­sał cha­rak­te­ry­stykę jed­nej z postaci w oma­wia­nej książce. Chło­piec prze­stał pisać, oba­wia­jąc się, że naprawdę jest jed­nym wiel­kim bez­ta­len­ciem. Chło­piec prze­stał marzyć z obawy, że Ona kie­dyś odkryje jego wszyst­kie cele i je wyśmieje, szy­der­czo patrząc w jego oczy.

Ten chło­piec to ja. Chło­piec, który podobno nie jest wart dobrej oceny. Chło­piec, który nie umie pisać i wyra­żać wła­snej opi­nii. Chło­piec, któ­remu nie­stety w dzie­ciń­stwie bra­ko­wało pro­fe­sjo­na­li­zmu i ukoń­czo­nych stu­diów magi­ster­skich. Chło­piec, który wal­czył, wal­czy i dalej będzie wal­czył o swoje marze­nia pomimo wszystkich prze­ciw­no­ści losu. Chło­piec, który na nowo poko­chał czy­ta­nie, pisa­nie i two­rze­nie. Chło­piec, któ­rego porażki utwier­dziły w prze­ko­na­niu, że nie ważne, ile razy upad­nie, ważne, ile razy się podnie­sie. A jed­nak. Jestem. Piszę. Two­rzę. Recen­zuję.

A co Was skłoniło do tworzenia, czytania czy recenzowania? Jaki impuls popchnął Was na tę drogę?