Co irytuje nas w książkach?

Nie­dawno doświad­czy­łem dosyć nie­przy­jem­nej sytu­acji, bowiem po dłu­giej prze­rwie spo­wo­do­wa­nej lawiną obo­wiąz­ków szkol­nych się­gną­łem po tytuł, który grzał sobie miej­sce na mojej półce już od sierp­nia tam­tego roku. Szcze­rze powie­dziaw­szy, to nie ocze­ki­wa­łem od tej powie­ści szcze­gól­nie pory­wa­ją­cej histo­rii, która nie da mi spać i tym podob­nych odczuć, nato­miast nie spo­dzie­wa­łem się jed­nej rze­czy, że będzie to jedna z naj­bar­dziej iry­tu­ją­cych kon­ty­nu­acji.

A stwier­dzi­łem to już po samym wstęp­nie, który total­nie uśpił moją wyobraź­nię i tym samym zanu­dził mnie do tego stop­nia, że zde­cy­do­wa­łem się odro­bić zada­nia z Mate­ma­tyki z nadzieją, że zro­bię przy­naj­mniej coś bar­dziej poży­tecz­nego. Jed­nak nie dałem za wygraną i nie pod­da­łem się tak łatwo, bo cóż, cza­sem bywa i tak, że książka na początku oka­zuje się być fatalna, jed­nak wraz z roz­wi­ja­niem się fabuły cała histo­ria nabiera kolo­rów i roz­kwita nie­po­strze­że­nie. Tak naprawdę efekt ten zauwa­ża­łem, czy­ta­jąc wiele z naj­lep­szych i naj­bar­dziej doce­nia­nych tytu­łów, które naj­pierw zale­wały czy­tel­nika infor­ma­cjami, żeby póź­niej nagro­dzić jego wytrwa­łość nie­za­po­mnianą przy­godą w innym świe­cie.

Pomy­śla­łem więc, że muszę po pro­stu uzbroić się w cier­pli­wość, bo powieść na pewno się roz­kręci, a gdy zosta­wię ją nieprze­czytaną, będę tego póź­niej zde­cy­do­wa­nie żało­wał. Tak naprawdę jesz­cze ni­gdy nie zosta­wi­łem nieprze­czytanej książki, gdyż sta­ram się zawsze dobrnąć do końca, żeby ewen­tu­al­nie zwró­cić uwagę na każdy, nawet naj­drob­niej­szy pozy­tyw. Jed­nak wciąż, gdy tylko patrzy­łem na ową powieść, samo to wpra­wiało mnie w dziwny nastrój.

Pierw­sze, co tak naprawdę jed­no­cze­śnie mnie iry­to­wało, zło­ściło i pozba­wiało chęci, to kre­owa­nie głów­nej boha­terki jako sie­rotki Marysi, która przez cały czas trwa­nia nie tylko powie­ści, ale także cyklu wciąż użala się nad sobą, jej myśli wciąż toczą roz­ma­ite bitwy, co nie­zbyt korzyst­nie wypada na tle całej książki. Rozu­miem, że nie wszy­scy są ide­alni i nie każdy ma na tyle silny umysł, żeby zawsze być pew­nym sie­bie, ale przed­sta­wia­nie w kółko jed­nego i tego samego wize­runku głów­nej boha­terki, która na zmianę przej­muje się przy­ja­ciółmi, poko­jem na świe­cie, siłami zła, swoim zwie­rzę­ciem, rodziną, przy­pad­kowo spo­tkaną osobą na ulicy i znów swo­imi przy­ja­ciółmi, naprawdę nie wpływa na pozy­tywny odbiór postaci, a w moim przy­padku przy­czy­niło się do kom­plet­nego braku dal­szej cier­pli­wo­ści. Oczy­wi­ście nie­któ­rzy mogą pre­fe­ro­wać histo­rie takich boha­te­rów, każdy bowiem ma swój gust, ale mnie to po pro­stu prze­raża i nie­zmier­nie iry­tuje.

Następ­nym waż­nym ele­men­tem tego, co wywró­ciło mi mózg do góry nogami, jest mak­sy­malne roz­cią­gnię­cie fabuły do tego stop­nia, że aż roi się w niej od zwy­czaj­nych zapy­cha­czy, które cią­gną się gorzej niż flaki z ole­jem. Oczy­wi­ście nie ocze­kuję od książki, by była naszpi­ko­wana rwącą akcją i róż­nymi intry­gami do gra­nic moż­li­wo­ści, bo to także nie działa zbyt korzyst­nie, ale wciąż wystę­pu­jące mono­logi, które tak naprawdę nie doty­czą waż­nych spraw, a nie­sa­mo­wi­cie się mnożą w sytu­acji, gdy boha­ter jest w obli­czu zagro­że­nia, autor mógłby daro­wać czy­tel­ni­kom. Nie twier­dzę też, że każdy musi myśleć tak samo, ale dla mnie działa to jak czer­wona płachta na byka, gdyż w ocze­ki­wa­niu na ważny moment dosta­jemy parę stron wywodu na temat poran­nego śnia­da­nia.: )

A Was co irytuje w książkach? Co nudzi i przytłacza?