RECENZJE WOJTKA

 Wybrana: Początek

W małej osadzie Coroweil, mieszczącej się na górze Taronsu, od wielu lat dzieją się dziwne rzeczy. Nie raz, nie dwa smok wodny zaatakował jedną z wież zamku rodu Sokołów, zabijając magów, filozofów i lekarzy. Nawet łucznicy, mający strzały z trucizną, nie zniszczyli tych złych bestii, które pojawiały się jakby znikąd.  Pewnego dnia, po drugiej pełni księżyca, król Izom udał się do czarodzieja, który widział zmarłych. Chciał on się bowiem poradzić swego ojca, który zmarł 20 lat temu. Izom nie wrócił, zaginął, a rządy w królestwie obrała Klestra, która nie należała do dobrodusznych córek zmarłego Polonusa. 

 

Osada została objęta ogromnym płaszczem niewolnictwa, a władczyni codziennie zwiedzała wszystkie domy w poszukiwaniu zdrady, pieniędzy i bogactwa . Wystarczył tylko cień ludzki i trzepot skrzydeł, żeby wieśniacy zamierali ze strachu. Klestra bowiem  dostała skrzydła sokoła w strasznym obrzędzie, gdzie zginęło sześciu magów broniących zamku. Magia wypłynęła z Coroweil szybciej niż do niego trafiła, a mieszkańcy zostali pozbawieni obrony…

- Opowiedz jeszcze raz, mamo!- zawołało jedno z czworga dzieci siedzących w brudnej i pustej izbie.

- Och, znowu chcesz usłyszeć legendę o trzech sokołach?- zdumiała się kobieta.

- Tak, Melerem też chce usłyszeć i Tonider. O! I ja oczywiście.- wykrzyczał zadowolony chłopiec.

- Przestańcie!- przerwała im dziewczynka w kącie.- Co ciekawego jest w rodzie sokołów!? Zupełnie nic! O, zapomniałabym, może to, że niedługo znów nawiedzi nas jakiś smok, albo udusi Kle..- matka zatkała jej usta.

- Nie waż się Sinis! Nie mów o niej!- powiedziała oglądając się za siebie- Mi za nią nie tęskno!- wyjrzała przez okno.

- Będziemy musieli wybrać: umrzeć od Kle-nieważne, lub od czarnej magii płynącej prosto z głębi kraju- dodała.

- Najlepiej będzie, kiedy przestaniesz cokolwiek mówić!- wykrzyczała matka- Straszysz rodzeństwo- szepnęła jej do ucha.

- Nie obchodzi mnie to- stwierdziła ostro i wyjrzała za okno.

Jej źrenice się powiększyły, a po pustym pokoju rozległ się dźwięk bębniącego serca. Brudna szyba pociemniała, a Sinis padła na ubitą glebę.

- Już jest!- powiedziała nerwowo i wskazała na okno- Przepraszam was.

W brudnej szybie ukazała się Klestra. Mierzyła wzrokiem każdy kurz, pajęczynę i kubek w małej izbie. Po chwili odwróciła się, zatrzepotała skrzydłami i odleciała. Sinis podniosła się i ujrzała coś, co znów ją oszołomiło. Klestra zamieniła się w zupełne straszydło. Nie miała nóg czy zwyczajnej twarzy. Nawet jej skrzydła zmieniły się w wielkie szklane płaty. Coś było nie tak, a Sinis doskonale to wyczuwała.

- Mamo, no powiedz!- jęknęła.

- Co mam znowu powiedzieć?- kobieta była wystraszona i tuliła troje swoich dzieci do piersi.

- Tę legendę- dodała Sinis i czekała na małą wyprawę w niezmierzoną historię osady.

- Po tych wzgórzach, wysokiej korony Taronsu, chodziło niegdyś trzech braci: Vigot, Nexil i Habod. Zostali oni zrodzeni na horyzoncie, tam gdzie spotyka się niebo z ziemią. Nie mogli sprawować władzy, bowiem dzieci bogów zsyłałyby na swe osady klątwy. Więc ich matka, Ziemia, sprawiła, że będą sprawować pieczę nad skarbem gór, Aleox. Było to miejsce w jaskini, gdzie mieścił się rubin bogów. Został on stworzony z krwi trzech braci, a nie byli oni zwyczajnymi mężczyznami. Pierwszy

-Vigot- zyskał wielki dar, miał harron, znak na ręce, który symbolizuje magię. Drugi –Nexil- zyskał władzę nad pogodą, zsyłał deszcze, burze, susze. Trzeci –Habod- był najmłodszy i najgłupszy, lecz zyskał potężny dar, skrzydła sokoła. Bracia mu zazdrościli, więc postanowili działać. Vigot wyczarował sobie skrzydła, a Nexil unosił się na wietrze, któremu rozkazał sobie służyć. Mijały lata, a Habod wciąż był wściekły. Gdy Nexil z Vigotem przybyli do niego, przeklął ich, a od tego czasu zaczęły dziać się dziwne rzeczy. W mieście sławiącym czarodzieja, w magów wstępowały demony, zaś w mieście sławiącym pogromcę pogody wybuchały pożary, nadchodziły huragany, aż zburzyły miasto. Habod bardzo się ucieszył, a bracia zaczęli przemieniać się w duchy, które wysysały z nich uczucia. Habod utrzymał swoje miasto do swojej śmierci i nazwał je Coroweil. Nikt nie zna rodowodu tej nazwy i nikt go  nie pozna…

- Muszę iść- wyznała szybko Sinis i zaczęła ubierać płaszcz.

- Gdzie?- spytała zdawkowo kobieta.

- Muszę coś załatwić- bąknęła dziewczyna i wyszła z izby.

- Wróć przed zachodem!- wykrzyczała matka, ale Sinis jej nie dosłyszała.

- Jak zwalczyć Klestrę?- powiedziała zmierzając dżdżyste pola.

Zrobiła krok i w coś uderzyła. Podniosła głowę... To był ten sam duch, którego widziała za szybą, to była Klestra. Jednak w ogóle nie przypominała siebie, była duchem ze straszną twarzą. Wciąż patrzyła swoimi oczyma na wystraszoną Sinis. Dziewczynka zamknęła oczy i poczuła wiatr, który bawi się jej płaszczem, a kiedy otwarła powieki ujrzała chmury i Coroweil z lotu ptaka. Skrzydła Sinis były brązowo-białe, a na ręce miałał wypalony znak, harron.

CIĄG DALSZY NASTĄPI…..

I jak wam się podoba mam namyszy w tej odsłonie? :)